Brief aan dokter Diederik

BRIEF AAN DOKTER DIEDERIK

DEEL 3 Blog-serie met Martine Huurman en Gijs Visser

CO-REGULEREN (DOOR TANJA VAN ROOSMALEN)

Geachte prof. dr. Gommers, beste dokter Diederik,

Sinds het uitbreken van de coronacrisis in Nederland komt u bijna elke avond mijn huiskamer binnen. Op het journaal, in uw artsenuniform als ic-arts in het Rotterdamse Erasmus MC. Maar ook in kostuum, aan tafel bij de Tweede Kamercommissie, in Nieuwsuur, Op1 of bij Jinek. En telkens grijpt u als een magneet mijn aandacht.

Weet u, deze week keek ik een kort filmpje van de Nederlands-Amerikaanse professor Bessel van der Kolk, een zeer gerenommeerd psychiater en expert op het gebied van trauma. Ik moest ineens aan u denken en ik zal u uitleggen hoe dat zit. Van der Kolk vertelt over de impact die COVID-19 heeft op het welzijn van mensen. Over hoe het mensen ontregelt door de onvoorspelbaarheid en de dreiging ervan. Hij legt daarbij de nadruk op twee wortels van trauma bij mensen: confrontatie met onvoorspelbaarheid en gebrek aan vertrouwen. Mensen worden vaak als kinderen getraumatiseerd als ze hun ouders niet (meer) kunnen vertrouwen en als hun ouders onvoorspelbaar zijn in hun gedrag. Elk mens heeft voorspelbaarheid nodig, en vertrouwen in anderen.

In deze tijd van immense dreiging en onvoorspelbaarheid van een onzichtbaar en oncontroleerbaar virus zoeken we naar iemand die betrouwbaar en voorspelbaar is. Iemand die door die twee grondkwaliteiten in staat is om hoge stress en intense angst te reguleren. Iemand die een houvast geeft, een veilig baken is in een storm die alleen maar aan lijkt te zwellen.

En u, dokter Diederik, bent voor mij precies dat baken. Ik ben hyperalert en uiterst opmerkzaam op wat de leiders van deze crisis doen: wat ze zeggen, wat ze niet zeggen, hoe ze zich gedragen en wat hun lichaamshouding mij vertelt. Mijn brein is hier nu enorm op gespitst. En het valt mij op hoe rustig uw lichaamshouding is en hoe aandachtig en kalm u bent in het hier en nu. U ademt beheerst in en uit, spreekt weloverwogen en bewaakt hierin uiterste zorgvuldigheid. U laat zich niet uit de tent lokken met speculaties over hoe de crisis zal gaan verlopen, ook al wil iedereen graag horen uit uw mond: ‘We hebben voldoende capaciteit en alles komt goed.’ Dit doet u niet. En toch kalmeert u mij. Het komt door uw lichaamshouding en juist doordat u enkel betrouwbare informatie geeft. En niets meer dan dit.

Dat is wat mensen nodig hebben in deze overweldigende tijd: niet iemand die persé hoop geeft, maar iemand die de rust kan bewaren, zich focust op datgene wat binnen zijn invloedssfeer ligt en daar ‘helemaal voor gaat’ (om maar in uw eigen termen te blijven). Iemand die zijn hoofd er volledig bij heeft en geen energie verspilt aan bijzaken. En iemand die ook een realistische blik houdt op de toekomst met een eventueel noodscenario. Dat geeft mensen nu vertrouwen, en dat reguleert de stress.

Ik word daar dus heel rustig van. In die zin bent u mijn co-regulator geworden, mijn held in bange dagen, dokter Diederik.

En natuurlijk vraag ik me ook af: hoe doet die man dat? Werkend in de frontlinie op een intensive care, leiding geven aan een ic-team, coördineren van zorg, tekst en uitleg geven aan bestuurders en journalisten? In 24 uur? In deze omstandigheden? Ik weet het niet, maar wat doet u dat goed! Ik wil u bedanken voor uw ‘co-regulatorschap’. Dankzij u slaap ik goed, elke nacht. En dat wens ik u ook: wel-te-rusten en morgen gezond weer op!

Warme groet, Tanja van Roosmalen